O próximo sábado día 21 de decembro conmemorarase por cuarta edición o día de Urbano Lugrís mais desta volta será unha festa grande porque se celebra tamén o reencontro da cidade cun novo mural do artista, “Visión da Coruña, 1830” pintado nunha parede de Madrid.

Organizado polo colectivo literario In Nave Civitas xunto coa Asociación de Escritores e Escritoras en Lingua Galega e do Museo de Belas Artes, e Asociación O Mural, todo isto tripulado por Xurxo Souto, o sábado 21 de decembro conmemorarase na Coruña o IV dia de Urbano Lugrís cunha “Arribada” aberta a toda a cidadanía.

Preséntana como o “reencontro da cidade da Coruña cunha grande obra do pintor do mar” que se poderá ver no Museo de Belas Artes. Trátase de “Visión da Coruña, 1830”, un mural que Lugrís pintou na parede da casa dun familiar en Madrid e que só agora retorna á Coruña, a cidade protagonista da obra.

In Nave Civitas organiza para ese día, despois das seis da tarde, unha celebración para a que trasladará o seu “obradoiro de paraugas pintados” ao adro do museo. No interior, o poeta do Bierzo Rodrigo Osorio recitará a oda “A Arribada” para lle dar o recibimento ao mural A seguir, as persoas participantes desfilarán en “manifestación surrealista” polas rúas da Pescadería até a Praza de Sellier, lugar no que un recital poético festexará o retorno da obra de Lugrís á cidade da Coruña.

O reencontro da cidade da Coruña cunha grande obra do pintor do mar, que a partir do vindeiro dia 21 de decembro poderá ser contemplada no Museo de Belas Artes.

Falamos de “Visión da Coruña, 1830”. Un mural que Urbano Lugrís pintou na parede da casa dun familiar en Madrid, e que agora, tras un longo proceso de restauración e consolidación, vai ser exposto para solaz dos ollos de todos nós.

Para significar tan feliz evento, ese mesmo día, In Nave Civitas, a partir das seis da tarde, trasladará o seu obradoiro de paraugas pintados ao propio adro do museo.

Xa no interior, o poeta berciano Rodrigo Osorio dará a benvida ao mural coa oda A Arribada, composta especialmente para ocasión.

De seguido marcharemos cos paraugas, en manifestación surrealista, polas rúas da Pescadería até a Praza de Sellier, onde se realizará un recital poético aberto a todos aqueles que queiran participar coa súa palabra neste feliz retorno dunha obra Urbano Lugrís á cidade da Coruña.

Medre o Mar !

(O obradoiro de paraugas pintados, como todos os actos deste IV Día Lugrís, é tamén absolutamente aberto; prégase que quen a tiver acuda cunha corna mariña para axudar a encher de sons atlánticos esta xornada).

(Publicado en Sermos Galiza)

 

 O Burato do Inferno de Urbano Lugrís

Continuando co día da Acción Lugrís no Borrazás temos aquí o fermoso poema A xeito de limiar TRANSFUSIÓN OCEÁNICA poema Escrito o 5 de decembro de 2011 por Xosé Iglesias, natural de Cee. Patrón do Primeiro Villar que amarra no peirao de Oza, na Coruña.

 Xosé Iglesias:

 A xeito de limiar
TRANSFUSIÓN OCEÁNICA
   
Eu, creo que sou humano reconvertido,
e sinto, que nalgún momento
sufrín transfusión oceánica,
porque esta sangue do meu corpo
non é sangue, é sangue salgada.
Sinto tamén que sufrín metamorfose,
non é nariz a miña senón proa,
non son brazos os meus senón amuras
e as miñas costelas cadernas…
Todo min forma un esqueleto naval.  
E  esa   barriga  que  se afunde no mar
estabilidade  contras  as  ondas  de  costado.
Son  humano,  son barco,  son tantas cousas.....
Eu, creo que son árbore, porque sempre  me  chove,
sempre  me venta, sempre  me  dá o sol.
tamén creo que sou paxaro, porque  os  peixes
venme   voar   entre  as  ondas, e subo, baixo,
fago  siluetas acrobáticas ou  simplemente voo raso.
Así me ven, un paxaro voando no océano…
Miran cara enriba, e alí estou coa proa,
as amuras, a popa, a barriga, o eixe…
Eu son mariñeiro,  e  o mar móllame   a  alma,
salinízame e golpéame o corazón.
e eu, non podo  facer máis nada,
senon  ser   árbore,  ser barco,  ser  paxaro...
en serio,  nada podo  facer,
NADA, PORQUE MARIÑEIRO SOU.

 
Escrito o 5 de decembro de 2011 por Xosé Iglesias, natural de Cee. Patrón do Primeiro Villar que amarra no peirao de Oza, na Coruña.

O escultor das Eiras é un poema Xosé Iglesias adicado a unha pedra percebeira das moitas que cubren os perfis da Torre de hercules. O escribiu mentres escoitaba  musica de Yann Tiersen que lle lembraba con ese piano o repicar dun martelo nas rochas. Cando fala dun escultor esta claro que é unha metáfora, xa que é o propio mar o que esculpe esas pedras cada día.

Xanrei, por Roberto da Librería Sisargas

(Debuxo inspirado no tango de José Biobardi)

Habitación do vello mariñeiro

Bar Borrazás (rúa do Orzán, A Coruña)

Presentación atlántica (e mundial) d´A marea no Xanrei do tanguero -probablemente coruñés- José Biobardi. Música: Xurxo Souto. Intéprete: Nacho López.

A MAREA NO XANREI

Eu varado no Xanrei

agardo por miña amada,

baixo a luz do albor,

nesta rocha fronteiriza

entre o meu mundo e o seu

na que vivimos os dous

unha hora cada día,

unha pinga no eterno,

antes de saír o sol.

Na que bailamos ben xuntos

e nos amamos a modo

antes de saír o sol.

Retrouso:

Sube coa lúa

a melancolía

preamar ás oito

-anunciaba o diario.

A máis afouta onda

móllame o corazón

móllame o corazón

que se torna pesado.

Ninguén aprobou o noso,

advertíronnos ben cedo

que cerca estaba o final:

"Nunca un home mariño

e unha mariscadora

xuntos poderán vogar!"

Pero todos estes meses

de soñar e bailar xuntos

foron quen de me enganar

crin que dúas vontades

lonxe de todo prexuizo

poden vaciar o mar.

(Retrouso)

Onte non veu á cita

e a ausencia sen aviso

confirmoume o peor

que o seu bico doutro día,

un trebón nas nosas bocas,

anunciábame o adiós,

o naufraxio das linguas,

o pique da miña vida,

a quebra do corazón,

o afundimento de todo

o garete das palabras

a deriva do aló.

(Retrouso)

Grazas ao esforzo e teima do noso compañeiro do Colectivo In Nave Civitas Lugrís Rodrigo Osorio podemos disfrutar hoxe en día deste Tango galego tan pegadizo.

Rodrigo Osorio:

José Biobardi foi un coñecido cantante de tangos bonaerense que na década dos vinte competiu en xusta lid con Gardel polo cetro de rei do tango, a súa querencia pola bohemia e o hampa, e o seu nulo control das súas máis baixas pasións fixerónlle ser moito mellor cantante, autor e intérprete que Carlitos pero menos de fiar para as compañías discográficas, polo que hoxe é un descoñecido do que só disfruta un selecto grupo de melómanos sibaritas.

Biobardi morreu, como non podía ser doutro xeito, nunha liorta nun modesto lupanar, hoxe visitado por moitos dos seus seareiros.

Aquilino Fernández Artelo no breve ensaio As orixes galegas do tango (Imprenta de la Universidad Nacional de Buenos Aires, 2003). sostén que “Biobardi” era un falso apelido pseudo italián que usou un inmigrante coruñés, Xosé Falperra, como nome artístico na escea porteña. Baseaba a súa tese no falso lunfardo que adoitaba empregar Biobardi nas súas letras, plagado de galeguismos (por exemplo o “asiña”, empregado na súa coñecida milonga “Tango y medio”), na testemuña dalgún dos seus veciños e no ruxerruxe de que José levaba tatuada unha Torre de Hércules no peito.

O número 17 da revista arxentina A media luz ven de publicar A marea no Xanrei, de José Biobardi con este texto explicativo das circunstancias do seu achado:

O texto que hoxe publicamos apareceu escrito no reverso dunha factura de alugueiro dentro dun exemplar de Romancero gitano cheo de anotacións feitas pola man do gran tanguista José Biobardi. A lingua na que está escrito é, como saberán a maioría dos nosos lectores, galego o que semella confirmar as recentes teorías sobre a orixe española do célebre tanguista, (...)

A aparición destes versos semella confirmar (como di o redactor de A media luz) a hipótese defendida por Fernández Artelo. O tanguista escribía as cancións primeiro en galego e logo as vertía ao español deixando algunhas verbas da súa lingua materna que pasaron, por obra e graza da sona que os seus temas tiveron no seu tempo, ao lunfardo. A referencia ao Xanrei so pode confirmar a súa orixe coruñesa pois ise e o nome dun dos cons máis saudosos da costa da Coruña.

 "O Altar", creado por PILAR PÉREZ.

Pedra do Altar, situado no parque da Torre de Hércules, na Coruña. Dátase na Idade Media, e contén petroglifos, numerosas cruces, algunhas inseridas en círculos, e varias figuras humanas moi esquematizadas.

 A Perdiz

Non lembro a miña orixe, non teño memoria.
E apenas sei se son algo vivo; pero si, latexo
dentro desta coiraza de pedra.

Certo día,
un mariñeiro díxome que parecía unha perdiz.

Véxome no reflexos do mar,
é certo,
aseméllome a unha perdiz.

Quizais son realmente un fósil de paxaro.
E o Mar encargouse de facerme máis robusta e Forte.

Hoxe veu xunta a min,
o meu amigo Xosé.

Fala comigo se está só; porque se non,
di que lle chaman tolo,
e á xente tola non se lle respecta.

Escóitoo,
non entendo todas esas palabras
que Él lles chama metáforas,
pero gústame o seu Son.

Ás veces,
asemello un xesto
cando o mar Bramou moito na noite,
e  el fuxe.

-Da acordo, Perdiz. Hoxe  non ficarei a pescar.
Teño medo a ser sempre inmóbil, eterna…

Medo a pasar moitas máis noitiñas en soidade,
coa escuridade do mar.

O mesmo soño,
nostalxia de ser paxaro,
e voar.

Alén desa liña.

Maca Silva <macaabeas@gmail.com> 

O GRELLE

Baixo o ceo do atlántico
un pequeno recuncho resgardado
tralos meixóns do Gancho,
O Grelle, co seu areal dourado.

Augas verdes, fitoplacton,
diversidade de fauna e flora
nun mundo máxico mergullado
de centolas e de gorgonias,
de nudibranquios e de esponxas,
somerxido lenzo debuxado
pola natureza benfeitora
nun atraente lugar enfeitizado.

Teno escrito na súa historia,
aqueles tempos de paga e cobra,
do pagadoiro do fielato,
e os consumeiros noutrora,
naqueles tempos do pasado,
mercadorías e manobras
cobradores entregaban robras
e O Grelle teno gravado.

Neste recuncho resgardado
dos ventos recollido
vese un mundo ven pintado
de fortes cores moi vivos.
É O Grelle refuxiado,
na cidade dos sentidos,
na Coruña, cidade barco
a dos futuros soños cumpridos.


Obradoiro “In Nave Civitas Lugrís”
Un poema no océano, esta botella saíu do mar de A Coruña.
28 de decembro de 2012
Obradoiro "Ship In Lugrís Civitas"
A poem ocean, this bottle is the sea of A Coruña.
2012, 28, decembro
Obradoiro "Ship En Lugris Civitas"
Un océan poème, cette bouteille est de la mer de La Corogne.
2012, 28, decembro
Obradoiro "Navio Em Lugrís Civitas"
Um oceano poema, esta garrafa é do mar da Corunha.
2012, 28 de decembro
Obradoiro "Ship Lugrís Civitas"
Poema ozeano bat, botila hau A Coruñako itsas da.
2012, 28, decembro

Xurxo Gago Chao
<galaicum@gmail.com> 

Unha mensaxe nunha botella traslada o paraíso de O Grelle a unha praia irlandesa.

REPORTAXE MARTA GARCÍA MÁRQUEZ | Actualizado 27 Febrero 2013.

Cando botaron a botella no Gran Sol, o patrón da embarcación dixo que os ventos non eran favorables. Aínda así, o poema que escribiu Xurxo Gago en xaneiro tocou Irlanda, máis en concreto, arribou nunha praia de pedras brancas na costa de Galway. Deste xeito, o escrito completaba unha travesía alén do mar dun mes e 20 días.

A iniciativa partiu do colectivo In Nave Civitas ao que pertence o autor, que decidiu mandar improntas en 20 recipientes de cristal. Coa finalidade de levar un trozo de costa coruñesa a destinos insólitos. Paraxes descoñecidas ou famosas. Como un xesto de demostrar a forza que teñen as mareas. Foi así como a agrupación comandada polo polifacético Xurxo Souto repartiuse as rochas da cidade de xeito que cada un volcou a súa creatividade nunha delas para transmitir o que lle facía sentir ese trozo de terra ben a través de debuxos ou ben en relatos e poesías.

Un home chamado Colm atopaba o poema de Xurxo Gago nun recipiente lanzado no Gran Sol

Versos que no caso de Xurxo falan de O Grelle, un conxunto de pedras que están preto da praia de San Amaro e que lle deron pé a Xurxo para retratar un recuncho de condición desgarbada, “baixo o ceo do Atlántico” e que se estende ao longo dun “areal dourado”. De seguro que o irlandés Colm, quen tivo a sorte de atopar o premio no medio do seu paseo, asimilou con ilusión a mensaxe. Pode ser que mirara de fronte a Galicia para albiscar que alí onde se dispersa a liña do horizonte podía ficar o escritor que lle adicaba a peza poética. Igual se sentou a ler que nese sitio de augas verdes e fitoplacton, había un mundo máxico “mergullado de centolas e de gorgonias” do que Gago aseguraba que estaba como tocado por un feitizo.

Foi unha vez que chegou a casa cando Colm mandou un mail á dirección que viña apuntada no papel para situar o continente no destino no que el mesmo elexiu para descansar. Un 23 de febreiro despois de otear unha praia de cantos redondos. Inmunizado á auga a golpe de cinta illante, o destinatario amosaba o tesouro intacto a través dunha foto. Que Xurxo contemplaba case ao mesmo tempo.

Cousas do progreso, o certo é que con ese documento gráfico cumpríase o obxectivo. Dun grupo de persoas amantes do mar que optaron por expandir a súa arte. Algúns coma Xurxo navegaron moitos anos polo medio. No seu caso, a bordo de fragatas da Armada. Outros simplemente son coñecedores da costa. Desde a que lanzan as súas canas en busca de peixe fresco ou á que escriben versos cando lles toca a inspiración.

O remitente traducía como podía o mail de Colm e acudía a Google para que lle fixera de tradutor. Dunha última mensaxe que levaba o título de “surprise, surprise” e na que Xurxo lle contaba que o paquete viña dun país irmán. Da man dun grupo de poetas que guindaron as súas creacións coa sorte de que a de O Grelle chegou á primeira. Tiña présa por pisar terra.

O ferrolán explicaba que o patrón dun barco de pesca desfixérase dela un 2 de xaneiro. No Gran Sol. Para cruzar o oceáno e voltar na mesma dirección pero máis ao norte. Desde In Nave Civitas esperan agora que as outras misivas vaian sorprendendo a outras praias distintas.

(Publicada no Ideal Gallego)

Message in a bottle

Un experimento literario llega de A Coruña a Galway en una botella.

Xosé Manuel Pereiro A Coruña 26 FEB 2013 - 19:00 CET1

Los mensajes arrojados en una botella, además de una canción de The Police y una editorial que fundó Luis Seoane en Buenos Aires, tienen una larga tradición como mensajes de último recurso. Lo utilizó un pescador aficionado de Miami Beach, Martin Douglas, al que se dio por desaparecido en aguas de Florida en 1956 y del que se tuvo noticia un año después, cuando apareció en una playa australiana una botella que se había dado maña para doblar el estrecho de Magallanes. Contenía un mensaje para Mrs. Alice Douglas, la esposa del desaparecido: “No dudo que estás esperando saber qué ha sido de mi. Me he hundido en las aguas debido a un problema mecánico”. O el más dramático -“Nuestra hora final ha llegado”- que se encontró dos meses después en una playa alemana, firmado por el capitán Odo Loewe, comandante de un zepelín alemán que se perdió en la niebla del Canal de la Mancha en 1916, de regreso tras bombardear Londres.

Pero los mensajes embotellados que salieron el pasado 2 de enero de A Coruña no tenían ese carácter trágico. Habían sido elaborados por el colectivo literario In Nave Civitas (La ciudad en la nave, o la ciudad-nave), que dirige el escritor y músico Xurxo Souto. “En la línea de reivindicar el nombre tradicional de las piedras y lugares de la Torre de Hércules, cada uno cogió uno y le dedicó un poema, una narración o un dibujo, y los metimos en botellas”. O Grelle, una pequeña cala antes de la playa de Os Mouros, le tocó a Xurxo Gago, un marino retirado (fue el que alertó de la avería en la fragata Extremadura, y el que, a pesar de las presiones de sus superiores, denunció las negligencias que costaron dos vidas).

En la botella iba su poema – “Baixo o ceo do atlántico/un pequeno recuncho resgardado/tralos meixóns do Gancho/O Grelle, co seu areal dourado…”- y su dirección de correo electrónico. Un patrón de pesca que participa en el colectivo se encargó de que un marinero que iba al Gran Sol arrojara unas cuantas en mar abierto. Era el 2 de enero “y no quedamos muy contentos, porque las condiciones de viento y corrientes no eran muy favorables”, dice Gago. Pero ayer lunes a media mañana ya tenía en su correo electrónico un mail con asunto “Message in a bottle”, un texto encabezado con un “ola” (sin h, como en gallego) en que indicaba al destinatario que había encontrado la botella el sábado 23 de febrero en Galway, Irlanda, firmado sucintamente “Colm”, acompañado de una foto del hallazgo sobre una playa pedregosa.

Xurxo Gago averiguó, además de un montón de anécdotas sobre botellas al mar, que Colm era responsable de cuentas de una agencia de diseño y le contestó informándole sobre el origen geográfico y literario de la botella. Todavía no ha tenido respuesta. El que confía en que más botellas lleguen a su destino es Xurxo Souto. “Si esa botella fue capaz de sortear las islas de Arán, que guardan la bahía de Galway, en el mar que nuestros marineros llamaban “a cona da vella”, quizá otras podrán repetir también las travesías que hicieron de nuestros antepasados”.

(Publicado no diario El País)

Colectivo In Nave Cívitas Lugrís, no día de Urbano Lugrís, día da Acción Lugrís no Borrazás, (café moi querido por Lugrís no seu tempo) nunha cuchipanda lugrisiá comandada por Xurxo Souto, cos espíritos de Antón Avilés de Taramancos, Urbano Lugrís e Álvaro Cunqueiro.

Lemas máis coreados foron:

"Océano"

"Oooooorrrrrzáaaannn"

"Oooooorrrrrzáaaannn"

"Oooooorrrrrzáaaannn"

"Medre o Mar"

"Menos derrotismo e máis surrealismo"

"Coiteladas de vida, coiteladas de sal"

  Urbano Lugrís

 20:00 horas. Ao pé do obelisco.

Ao son da gaita e o tambor debuxamos nos nosos paraugas motivos mariños para lucir na manifestación atlántica que nos levou atá o lugar no que Urbano Lugrís tivo o seu estudio (Rúa da Estrela).

Os siareiros do pintor sur-marino manifestámonos aos gritos de

“O que pintou a marola, pintou a mar toda!”

“Menos derrotismo e máis surrealismo!”

Unha manifestación a favor que foi recibida polas terrícolas e os terrícolos con acenos de asombro.



20:30 horas. Camarote submarino.

Na rúa da mantelería, Pablo Outón rematou o seu frustrado grafite do ano pasado nunha das paredes que pechaba o estudio no que Urbano Lugrís pintou moitas das obras das que tanto gustamos.

No 2011 cando estaba pintando a policía do Concello retiroulle o materia e a pintura quedou a medias. Este ano, xa con licenza municipal, a rúa de Mantelería conta cun novo grafite.

(Pablo Outón retoca o grafite mentras entoa o berro mollado) 
 

Despois da cea pasamos a ver o grafite e Outón dixo: "As pinturas, como ás mulleres, hai que velas de día!” 

A mañá seguinte a obra estaba así:

21:00 horas. A habitación do vello mariñeiro.

Acto poético do colectivo In nave civitas no bar Borrazás (rúa do Orzán)

Xosé Iglesias:

TRANSFUSIÓN OCEÁNICA

Eu, creo que sou humano reconvertido,
e sinto, que nalgún momento

sufrín transfusión oceánica,

porque esta sangue do meu corpo

non é sangue, é sangue salgada.

Sinto tamén que sufrín metamorfose,

non é nariz a miña senón proa,

non son brazos os meus senón amuras

e as miñas costelas cadernas…

Todo min forma un esqueleto naval.
E esa barriga que se afunde no mar
estabilidade contras as ondas de costado.
Son humano, son barco, son tantas cousas.....
Eu, creo que son árbore, porque sempre me chove,
sempre me venta, sempre me dá o sol.
tamén creo que sou paxaro, porque os peixes
venme   voar   entre  as  ondas, e subo, baixo,
fago  siluetas acrobáticas ou  simplemente voo raso.

Así me ven, un paxaro voando no océano…

Miran cara enriba, e alí estou coa proa,

as amuras, a popa, a barriga, o eixe…
Eu son mariñeiro,  e  o mar móllame   a  alma,
salinízame e golpéame o corazón.
e eu, non podo  facer máis nada,
senon  ser   árbore,  ser barco,  ser  paxaro...
en serio,  nada podo  facer,
NADA, PORQUE MARIÑEIRO SOU.

Teresa Ramiro:

Se queres escrever este país, aprende primeiro a lé-lo

Mía Couto

A RABALEIRA

Sobre a pedra de A Rabaleira
deslizan seus sonhos ,os percebeiros,
sombras dunha esperanza que se quebra
coma a onda na crista dos rochedos.

Coiteladas de vida
coiteladas de sal !...

Rabaleira ti es pedra ,eles son carne,
terra e vento ,inmersos no mesmo mar.
Sobre o teu ventre fecundo brincan
enchendo de vida o cesto dos sonhos.

Coiteladas de vida
coiteladas de sal !...

Con sorrisos de escuma mordendo con furia,
sedento de sombras , en doce cantiga,
vestindo de lágrimas un berro amargo,
o mar os arrola ,roubándolles a vida.

Coiteladas de vida
coiteladas de sal!...

NO MAR CRECERÁN SEMPRE ROSAS.

Destes versos tirou unha música Xurxo Souto que interpretou por vez primeira ese día.

Xurxo Gago recitou O Grelle, un poema que naveraría centos de millas  no interior dunha botella para chegar a unha praia de Irlanda, pero iso é outra historia.

 Xurxo Gago:

O GRELLE

Baixo o ceo do atlántico

un pequeno recuncho resgardado

tralos meixóns do Gancho,

O Grelle, co seu areal dourado.

Augas verdes, fitoplacton,

diversidade de fauna e flora

nun mundo máxico mergullado

de centolas e de gorgonias,

de nudibranquios e de esponxas,

somerxido lenzo debuxado

pola natureza benfeitora

nun atraente lugar enfeitizado.

Teno escrito na súa historia,

aqueles tempos de paga e cobra,

do pagadoiro do fielato,

e os consumeiros noutrora,

naqueles tempos do pasado,

mercadorías e manobras

cobradores entregaban robras

e O Grelle teno gravado.

Neste recuncho resgardado

dos ventos recollido

vese un mundo ven pintado

de fortes cores moi vivos.

É O Grelle refuxiado,

na cidade dos sentidos,

na Coruña, cidade barco

a dos futuros soños cumpridos.

Logo, Serafin Mourelle, patron do mar de Irlanda, recitou dos poemas que ainda non se puideron recuperar para incorporar a esta crónica.

Manuel Rivas uniuse ao acto e recitou:

MEU AMOR CONTRABANDISTA

Meu amor anda ás crebas pola beiramar.

Vai preñada de vento,

vai preñada de néboa,

do lóstrego vai,

todo o apaña

apáñao todo

coa luz beatísima do seu vesgo ollar.

O ben que se leva co temporal,

como o amansa,

24 fotogramas por minuto,

a dureza mística,

a luz facinorosa

do seu pestanexar.

E el dálle zapatos sempre do mesmo pé,

o andar dos deuses coxos do mar.

Meu amor enche o ventre

de seixos silábicos,

de runas, de aghoams,

de voces baixas,

pictogramas coprófagos

que crían nos excrementos da lúa.

Meu amor anda ás crebas pola beira da esfera,

nas estradas solitarias,

no ceo dos manequíns

onde rompen as nubes,

nos cemiterios dos pingüíns xigantes

cos seus portafolios de naturezas mortas.

Vai preñada por dentro,

cara dentro,

como unha guía en tempo de éxodo.

Ese ollar delincuente,

ese corpo de contrabandista de seda,

esa voz rouca.

Durmía cos ollos abertos meu amor.

Non sei vivir

sen o rumor do seu vesgo ollar.

Meu amor anda ás crebas na noite.

Apaña os restos aleixados

do ben e do mal,

un cargamento ultramarino de esdrúxulas,

un fardo de cousas septiformes,

o contedor de frascos de potencias da alma.

Veni Sancte Spiritus,

meu amor atopou ao bébedo Xonás.

Meu amor di que Xonás era el o gran peixe.

Xonás preñado de seu,

de abismo.

Meu amor funde os pés na area,

leva no ventre un arfar canso de nai virxe,

un canto de gorxa inuit,

o nome impronunciábel do mesmo temporal.

Meu amor vai parindo de pe

o poema da illa.

Cercada polas ondas,

o corpo aberto,

a ollada fértil,

as mans vesgas

a amasar,

a levedar o tempo petrificado.

Et tui amoris in eis ignem accende

and kindle in them the fire of thy love.

Meu amor enténdese co mar,

ese fillo de puta,

meu amor.

Epílogo: A cea coruñesa. (Cosmoba, rúa do Orzán)

O noso señor Lugrís inventou o que deu en chamar o "menú tradicional coruñés" que de acordo coas testemuñas consistía en:
- Tortilla de longueiróns de Bastiagueiro - Faneca de pilo (de Riazor) - Ternera lardeada con pementos de Betanzos - Sobremesas: canas con limón e canela, papas de arroz á vainilla e queixo de Texeiro. - Viños do Ribeiro, tinto er blanco, e agudelo de Betanzos. - Café e licores. - Farias da fábrica de tabacos da  Coruña

Ante as imposibilidades física (moitos dos produtos xa non existen nin os nosos estómagos serían quen de soportar a inxente cantidade de comida) de reproducir a mítica cea coruñesa que argallou Lugrís, Xurxo Souto encargou aos do Cosmoba unha cea mariñeira digna do noso señor Urbano Lugrís.

Como proba os dous platos principais:

O postre foi unha contundente larpeira cuberta de chiculate.

Comida, viño, música e ledicia... Que mellor xeito de celebrar a obra de Urbano Lugrís?

E -como di o noso capitán (Xurxo Souto)- para rematar... Que continúe!

Medre o mar!

Coiteladas de vida! Coiteladas de sal!