III Día Urbano Lugrís.

Urbano Lugrís

20:00 horas. Ao pé do obelisco.

Ao son da gaita e o tambor debuxamos nos nosos paraugas motivos mariños para lucir na manifestación atlántica que nos levou atá o lugar no que Urbano Lugrís tivo o seu estudio (Rúa da Estrela).

Os siareiros do pintor sur-marino manifestámonos aos gritos de

“O que pintou a marola, pintou a mar toda!”

“Menos derrotismo e máis surrealismo!”

Unha manifestación a favor que foi recibida polas terrícolas e os terrícolos con acenos de asombro.

20:30 horas. Camarote submarino.

Na rúa da mantelería, Pablo Outón rematou o seu frustrado grafite do ano pasado nunha das paredes que pechaba o estudio no que Urbano Lugrís pintou moitas das obras das que tanto gustamos.

No 2011 cando estaba pintando a policía do Concello retiroulle o materia e a pintura quedou a medias. Este ano, xa con licenza municipal, a rúa de Mantelería conta cun novo grafite.

(Pablo Outón retoca o grafite mentras entoa o berro mollado)

Despois da cea pasamos a ver o grafite e Outón dixo: "As pinturas, como ás mulleres, hai que velas de día!”

A mañá seguinte a obra estaba así:

21:00 horas. A habitación do vello mariñeiro.

Acto poético do colectivo In nave civitas no bar Borrazás (rúa do Orzán)

Xosé Iglesias:

TRANSFUSIÓN OCEÁNICA

Eu, creo que sou humano reconvertido,
e sinto, que nalgún momento

sufrín transfusión oceánica,

porque esta sangue do meu corpo

non é sangue, é sangue salgada.

Sinto tamén que sufrín metamorfose,

non é nariz a miña senón proa,

non son brazos os meus senón amuras

e as miñas costelas cadernas…

Todo min forma un esqueleto naval.
E esa barriga que se afunde no mar
estabilidade contras as ondas de costado.
Son humano, son barco, son tantas cousas.....
Eu, creo que son árbore, porque sempre me chove,
sempre me venta, sempre me dá o sol.
tamén creo que sou paxaro, porque os peixes
venme voar entre as ondas, e subo, baixo,
fago siluetas acrobáticas ou simplemente voo raso.

Así me ven, un paxaro voando no océano…

Miran cara enriba, e alí estou coa proa,

as amuras, a popa, a barriga, o eixe…
Eu son mariñeiro, e o mar móllame a alma,
salinízame e golpéame o corazón.
e eu, non podo facer máis nada,
senon ser árbore, ser barco, ser paxaro...
en serio, nada podo facer,
NADA, PORQUE MARIÑEIRO SOU.

Teresa Ramiro:

Se queres escrever este país, aprende primeiro a lé-lo

Mía Couto

A RABALEIRA

Sobre a pedra de A Rabaleira
deslizan seus sonhos ,os percebeiros,
sombras dunha esperanza que se quebra
coma a onda na crista dos rochedos.

Coiteladas de vida
coiteladas de sal !...

Rabaleira ti es pedra ,eles son carne,
terra e vento ,inmersos no mesmo mar.
Sobre o teu ventre fecundo brincan
enchendo de vida o cesto dos sonhos.

Coiteladas de vida
coiteladas de sal !...

Con sorrisos de escuma mordendo con furia,
sedento de sombras , en doce cantiga,
vestindo de lágrimas un berro amargo,
o mar os arrola ,roubándolles a vida.

Coiteladas de vida
coiteladas de sal!...

NO MAR CRECERÁN SEMPRE ROSAS.

Destes versos tirou unha música Xurxo Souto que interpretou por vez primeira ese día.

Xurxo Gago recitou O Grelle, un poema que naveraría centos de millas no interior dunha botella para chegar a unha praia de Irlanda, pero iso é outra historia.

Xurxo Gago:

O GRELLE

Baixo o ceo do atlántico

un pequeno recuncho resgardado

tralos meixóns do Gancho,

O Grelle, co seu areal dourado.

Augas verdes, fitoplacton,

diversidade de fauna e flora

nun mundo máxico mergullado

de centolas e de gorgonias,

de nudibranquios e de esponxas,

somerxido lenzo debuxado

pola natureza benfeitora

nun atraente lugar enfeitizado.

Teno escrito na súa historia,

aqueles tempos de paga e cobra,

do pagadoiro do fielato,

e os consumeiros noutrora,

naqueles tempos do pasado,

mercadorías e manobras

cobradores entregaban robras

e O Grelle teno gravado.

Neste recuncho resgardado

dos ventos recollido

vese un mundo ven pintado

de fortes cores moi vivos.

É O Grelle refuxiado,

na cidade dos sentidos,

na Coruña, cidade barco

a dos futuros soños cumpridos.

Logo, Serafin Mourelle, patron do mar de Irlanda, recitou dos poemas que ainda non se puideron recuperar para incorporar a esta crónica.

Manuel Rivas uniuse ao acto e recitou:

MEU AMOR CONTRABANDISTA

Meu amor anda ás crebas pola beiramar.

Vai preñada de vento,

vai preñada de néboa,

do lóstrego vai,

todo o apaña

apáñao todo

coa luz beatísima do seu vesgo ollar.

O ben que se leva co temporal,

como o amansa,

24 fotogramas por minuto,

a dureza mística,

a luz facinorosa

do seu pestanexar.

E el dálle zapatos sempre do mesmo pé,

o andar dos deuses coxos do mar.

Meu amor enche o ventre

de seixos silábicos,

de runas, de aghoams,

de voces baixas,

pictogramas coprófagos

que crían nos excrementos da lúa.

Meu amor anda ás crebas pola beira da esfera,

nas estradas solitarias,

no ceo dos manequíns

onde rompen as nubes,

nos cemiterios dos pingüíns xigantes

cos seus portafolios de naturezas mortas.

Vai preñada por dentro,

cara dentro,

como unha guía en tempo de éxodo.

Ese ollar delincuente,

ese corpo de contrabandista de seda,

esa voz rouca.

Durmía cos ollos abertos meu amor.

Non sei vivir

sen o rumor do seu vesgo ollar.

Meu amor anda ás crebas na noite.

Apaña os restos aleixados

do ben e do mal,

un cargamento ultramarino de esdrúxulas,

un fardo de cousas septiformes,

o contedor de frascos de potencias da alma.

Veni Sancte Spiritus,

meu amor atopou ao bébedo Xonás.

Meu amor di que Xonás era el o gran peixe.

Xonás preñado de seu,

de abismo.

Meu amor funde os pés na area,

leva no ventre un arfar canso de nai virxe,

un canto de gorxa inuit,

o nome impronunciábel do mesmo temporal.

Meu amor vai parindo de pe

o poema da illa.

Cercada polas ondas,

o corpo aberto,

a ollada fértil,

as mans vesgas

a amasar,

a levedar o tempo petrificado.

Et tui amoris in eis ignem accende

and kindle in them the fire of thy love.

Meu amor enténdese co mar,

ese fillo de puta,

meu amor.

Epílogo: A cea coruñesa. (Cosmoba, rúa do Orzán)

O noso señor Lugrís inventou o que deu en chamar o "menú tradicional coruñés" que de acordo coas testemuñas consistía en:
- Tortilla de longueiróns de Bastiagueiro - Faneca de pilo (de Riazor) - Ternera lardeada con pementos de Betanzos - Sobremesas: canas con limón e canela, papas de arroz á vainilla e queixo de Texeiro. - Viños do Ribeiro, tinto er blanco, e agudelo de Betanzos. - Café e licores. - Farias da fábrica de tabacos da Coruña

Ante as imposibilidades física (moitos dos produtos xa non existen nin os nosos estómagos serían quen de soportar a inxente cantidade de comida) de reproducir a mítica cea coruñesa que argallou Lugrís, Xurxo Souto encargou aos do Cosmoba unha cea mariñeira digna do noso señor Urbano Lugrís.