A Perdiz
Non lembro a miña orixe, non teño memoria.
E apenas sei se son algo vivo; pero si, latexo
dentro desta coiraza de pedra.
Certo día,
un mariñeiro díxome que parecía unha perdiz.
Véxome no reflexos do mar,
é certo,
aseméllome a unha perdiz.
Quizais son realmente un fósil de paxaro.
E o Mar encargouse de facerme máis robusta e Forte.
Hoxe veu xunta a min,
o meu amigo Xosé.
Fala comigo se está só; porque se non,
di que lle chaman tolo,
e á xente tola non se lle respecta.
Escóitoo,
non entendo todas esas palabras
que Él lles chama metáforas,
pero gústame o seu Son.
Ás veces,
asemello un xesto
cando o mar Bramou moito na noite,
e el fuxe.
-Da acordo, Perdiz. Hoxe non ficarei a pescar.
Teño medo a ser sempre inmóbil, eterna…
Medo a pasar moitas máis noitiñas en soidade,
coa escuridade do mar.
O mesmo soño,
nostalxia de ser paxaro,
e voar.
Alén desa liña.
Maca Silva <macaabeas@gmail.com>
