Amosando publicacións coa etiqueta Colectivo In Nave Civitas Lugrís b>. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Colectivo In Nave Civitas Lugrís b>. Amosar todas as publicacións
A Perdiz
Non lembro a miña orixe, non teño memoria.
E apenas sei se son algo vivo; pero si, latexo
dentro desta coiraza de pedra.
Certo día,
un mariñeiro díxome que parecía unha perdiz.
Véxome no reflexos do mar,
é certo,
aseméllome a unha perdiz.
Quizais son realmente un fósil de paxaro.
E o Mar encargouse de facerme máis robusta e Forte.
Hoxe veu xunta a min,
o meu amigo Xosé.
Fala comigo se está só; porque se non,
di que lle chaman tolo,
e á xente tola non se lle respecta.
Escóitoo,
non entendo todas esas palabras
que Él lles chama metáforas,
pero gústame o seu Son.
Ás veces,
asemello un xesto
cando o mar Bramou moito na noite,
e el fuxe.
-Da acordo, Perdiz. Hoxe non ficarei a pescar.
Teño medo a ser sempre inmóbil, eterna…
Medo a pasar moitas máis noitiñas en soidade,
coa escuridade do mar.
O mesmo soño,
nostalxia de ser paxaro,
e voar.
Alén desa liña.
Maca Silva <macaabeas@gmail.com>
O GRELLE
Baixo o ceo do atlántico
un pequeno recuncho resgardado
tralos meixóns do Gancho,
O Grelle, co seu areal dourado.
Augas verdes, fitoplacton,
diversidade de fauna e flora
nun mundo máxico mergullado
de centolas e de gorgonias,
de nudibranquios e de esponxas,
somerxido lenzo debuxado
pola natureza benfeitora
nun atraente lugar enfeitizado.
Teno escrito na súa historia,
aqueles tempos de paga e cobra,
do pagadoiro do fielato,
e os consumeiros noutrora,
naqueles tempos do pasado,
mercadorías e manobras
cobradores entregaban robras
e O Grelle teno gravado.
Neste recuncho resgardado
dos ventos recollido
vese un mundo ven pintado
de fortes cores moi vivos.
É O Grelle refuxiado,
na cidade dos sentidos,
na Coruña, cidade barco
a dos futuros soños cumpridos.
Obradoiro “In Nave Civitas Lugrís”
Un poema no océano, esta botella saíu do mar de A Coruña.
28 de decembro de 2012
Obradoiro "Ship In Lugrís Civitas"
A poem ocean, this bottle is the sea of A Coruña.
2012, 28, decembro
Obradoiro "Ship En Lugris Civitas"
Un océan poème, cette bouteille est de la mer de La Corogne.
2012, 28, decembro
Obradoiro "Navio Em Lugrís Civitas"
Um oceano poema, esta garrafa é do mar da Corunha.
2012, 28 de decembro
Obradoiro "Ship Lugrís Civitas"
Poema ozeano bat, botila hau A Coruñako itsas da.
2012, 28, decembro
Xurxo Gago Chao
<galaicum@gmail.com>
Unha mensaxe nunha botella traslada o paraíso de O Grelle a unha praia irlandesa.
REPORTAXE MARTA GARCÍA MÁRQUEZ | Actualizado 27 Febrero 2013.
Cando botaron a botella no Gran Sol, o patrón da embarcación dixo que
os ventos non eran favorables. Aínda así, o poema que escribiu Xurxo
Gago en xaneiro tocou Irlanda, máis en concreto, arribou nunha praia de
pedras brancas na costa de Galway. Deste xeito, o escrito completaba
unha travesía alén do mar dun mes e 20 días.
A iniciativa partiu do colectivo In Nave Civitas ao que pertence o
autor, que decidiu mandar improntas en 20 recipientes de cristal. Coa
finalidade de levar un trozo de costa coruñesa a destinos insólitos.
Paraxes descoñecidas ou famosas. Como un xesto de demostrar a forza que
teñen as mareas. Foi así como a agrupación comandada polo polifacético
Xurxo Souto repartiuse as rochas da cidade de xeito que cada un volcou a
súa creatividade nunha delas para transmitir o que lle facía sentir ese
trozo de terra ben a través de debuxos ou ben en relatos e poesías.
Un home chamado Colm atopaba o poema de Xurxo Gago nun recipiente lanzado no Gran Sol
Versos que no caso de Xurxo falan de O Grelle, un conxunto de pedras
que están preto da praia de San Amaro e que lle deron pé a Xurxo para
retratar un recuncho de condición desgarbada, “baixo o ceo do Atlántico”
e que se estende ao longo dun “areal dourado”. De seguro que o irlandés
Colm, quen tivo a sorte de atopar o premio no medio do seu paseo,
asimilou con ilusión a mensaxe. Pode ser que mirara de fronte a Galicia
para albiscar que alí onde se dispersa a liña do horizonte podía ficar o
escritor que lle adicaba a peza poética. Igual se sentou a ler que nese
sitio de augas verdes e fitoplacton, había un mundo máxico “mergullado
de centolas e de gorgonias” do que Gago aseguraba que estaba como tocado
por un feitizo.
Foi unha vez que chegou a casa cando Colm mandou un mail á dirección
que viña apuntada no papel para situar o continente no destino no que el
mesmo elexiu para descansar. Un 23 de febreiro despois de otear unha
praia de cantos redondos. Inmunizado á auga a golpe de cinta illante, o
destinatario amosaba o tesouro intacto a través dunha foto. Que Xurxo
contemplaba case ao mesmo tempo.
Cousas do progreso, o certo é que con ese documento gráfico cumpríase
o obxectivo. Dun grupo de persoas amantes do mar que optaron por
expandir a súa arte. Algúns coma Xurxo navegaron moitos anos polo medio.
No seu caso, a bordo de fragatas da Armada. Outros simplemente son
coñecedores da costa. Desde a que lanzan as súas canas en busca de peixe
fresco ou á que escriben versos cando lles toca a inspiración.
O remitente traducía como podía o mail de Colm e acudía a Google para
que lle fixera de tradutor. Dunha última mensaxe que levaba o título de
“surprise, surprise” e na que Xurxo lle contaba que o paquete viña dun
país irmán. Da man dun grupo de poetas que guindaron as súas creacións
coa sorte de que a de O Grelle chegou á primeira. Tiña présa por pisar
terra.
O ferrolán explicaba que o patrón dun barco de pesca desfixérase dela
un 2 de xaneiro. No Gran Sol. Para cruzar o oceáno e voltar na mesma
dirección pero máis ao norte. Desde In Nave Civitas esperan agora que as
outras misivas vaian sorprendendo a outras praias distintas.
Message in a bottle
Un experimento literario llega de A Coruña a Galway en una botella.
Los mensajes arrojados en una botella, además de una
canción de The Police y una editorial que fundó Luis Seoane en Buenos
Aires, tienen una larga tradición como mensajes de último recurso. Lo
utilizó un pescador aficionado de Miami Beach, Martin Douglas, al que se
dio por desaparecido en aguas de Florida en 1956 y del que se tuvo
noticia un año después, cuando apareció en una playa australiana una
botella que se había dado maña para doblar el estrecho de Magallanes.
Contenía un mensaje para Mrs. Alice Douglas, la esposa del desaparecido:
“No dudo que estás esperando saber qué ha sido de mi. Me he hundido en
las aguas debido a un problema mecánico”. O el más dramático -“Nuestra
hora final ha llegado”- que se encontró dos meses después en una playa
alemana, firmado por el capitán Odo Loewe, comandante de un zepelín
alemán que se perdió en la niebla del Canal de la Mancha en 1916, de
regreso tras bombardear Londres.
Pero los mensajes embotellados que salieron el pasado 2
de enero de A Coruña no tenían ese carácter trágico. Habían sido
elaborados por el colectivo literario In Nave Civitas (La
ciudad en la nave, o la ciudad-nave), que dirige el escritor y músico
Xurxo Souto. “En la línea de reivindicar el nombre tradicional de las
piedras y lugares de la Torre de Hércules, cada uno cogió uno y le
dedicó un poema, una narración o un dibujo, y los metimos en botellas”. O
Grelle, una pequeña cala antes de la playa de Os Mouros, le tocó a
Xurxo Gago, un marino retirado (fue el que alertó de la avería en la
fragata Extremadura, y el que, a pesar de las presiones de sus superiores, denunció las negligencias que costaron dos vidas).
En la botella iba su poema – “Baixo o ceo do atlántico/un
pequeno recuncho resgardado/tralos meixóns do Gancho/O Grelle, co seu
areal dourado…”- y su dirección de correo electrónico. Un patrón de
pesca que participa en el colectivo se encargó de que un marinero que
iba al Gran Sol arrojara unas cuantas en mar abierto. Era el 2 de enero
“y no quedamos muy contentos, porque las condiciones de viento y
corrientes no eran muy favorables”, dice Gago. Pero ayer lunes a media
mañana ya tenía en su correo electrónico un mail con asunto “Message in a
bottle”, un texto encabezado con un “ola” (sin h, como en gallego) en
que indicaba al destinatario que había encontrado la botella el sábado
23 de febrero en Galway, Irlanda, firmado sucintamente “Colm”,
acompañado de una foto del hallazgo sobre una playa pedregosa.
Xurxo Gago averiguó, además de un montón de anécdotas
sobre botellas al mar, que Colm era responsable de cuentas de una
agencia de diseño y le contestó informándole sobre el origen geográfico y
literario de la botella. Todavía no ha tenido respuesta. El que confía
en que más botellas lleguen a su destino es Xurxo Souto. “Si esa botella
fue capaz de sortear las islas de Arán, que guardan la bahía de Galway,
en el mar que nuestros marineros llamaban “a cona da vella”, quizá
otras podrán repetir también las travesías que hicieron de nuestros
antepasados”.
Increible actuación e sorpresa no día da Acción Lugrís no Borrazás, (café moi querido por Lugrís no seu tempo) cando Xurso Souto nos agasallou a tódolos compoñentes do Colectivo Poético Musical e Narrativo "IN NAVE CIVITAS LUGRÏS" na cidade barco de A Coruña. Unha actuacion onde lle pon música a un poema de Teresa Ramiro, compañeira nosa, poeta e mariscadora na ría do Burgo.
Todo foi moi mocionate!
A RABALEIRA
Sobre a pedra de A Rabaleira
deslizan seus sonhos ,os percebeiros,
sombras dunha esperanza que se quebra
coma a onda na crista dos rochedos.
Coiteladas de vida
coiteladas de sal !...
Rabaleira ti es pedra ,eles son carne,
terra e vento ,inmersos no mesmo mar.
Sobre o teu ventre fecundo brincan
enchendo de vida o cesto dos sonhos.
Coiteladas de vida
coiteladas de sal !...
Con sorrisos de escuma mordendo con furia,
sedento de sombras , en doce cantiga,
vestindo de lágrimas un berro amargo,
o mar os arrola ,roubándolles a vida.
Coiteladas de vida
coiteladas de sal!...
NO MAR CRECERÁN SEMPRE ROSAS.
Teresa Ramiro (mareabaixa@yahoo.es)
Sobre a pedra de A Rabaleira
deslizan seus sonhos ,os percebeiros,
sombras dunha esperanza que se quebra
coma a onda na crista dos rochedos.
Coiteladas de vida
coiteladas de sal !...
Rabaleira ti es pedra ,eles son carne,
terra e vento ,inmersos no mesmo mar.
Sobre o teu ventre fecundo brincan
enchendo de vida o cesto dos sonhos.
Coiteladas de vida
coiteladas de sal !...
Con sorrisos de escuma mordendo con furia,
sedento de sombras , en doce cantiga,
vestindo de lágrimas un berro amargo,
o mar os arrola ,roubándolles a vida.
Coiteladas de vida
coiteladas de sal!...
NO MAR CRECERÁN SEMPRE ROSAS.
Teresa Ramiro (mareabaixa@yahoo.es)
Colectivo In Nave Cívitas Lugrís, no día de Urbano Lugrís, día da Acción Lugrís no Borrazás, (café moi querido por Lugrís no seu tempo) nunha cuchipanda lugrisiá comandada por Xurxo Souto, cos espíritos de Antón Avilés de Taramancos, Urbano Lugrís e Álvaro Cunqueiro.
Lemas máis coreados foron:
"Océano"
"Oooooorrrrrzáaaannn"
"Oooooorrrrrzáaaannn"
"Oooooorrrrrzáaaannn"
"Medre o Mar"
"Menos derrotismo e máis surrealismo"
"Coiteladas de vida, coiteladas de sal"
Urbano Lugrís
20:00
horas. Ao pé do obelisco.
Ao
son da gaita e o tambor debuxamos nos nosos paraugas motivos mariños
para lucir na manifestación atlántica que nos levou atá o lugar no
que Urbano Lugrís tivo o seu estudio (Rúa da Estrela).
Os
siareiros do pintor sur-marino manifestámonos aos gritos de
“O
que pintou a marola, pintou a mar toda!”
“Menos
derrotismo e máis surrealismo!”
Unha manifestación a favor que foi recibida polas terrícolas e os terrícolos con acenos de asombro.
20:30 horas. Camarote submarino.
A mañá seguinte a obra estaba así:
A RABALEIRA
Unha manifestación a favor que foi recibida polas terrícolas e os terrícolos con acenos de asombro.
20:30 horas. Camarote submarino.
Na
rúa da mantelería, Pablo Outón rematou o seu frustrado grafite do
ano pasado nunha das paredes que pechaba o estudio no que Urbano Lugrís pintou moitas das obras das que tanto gustamos.
No 2011 cando estaba pintando a policía do Concello
retiroulle o materia e a pintura quedou a medias. Este ano, xa con
licenza municipal, a rúa de Mantelería conta cun novo grafite.
(Pablo
Outón retoca o grafite mentras entoa o berro mollado)
Despois
da cea pasamos a ver o grafite e Outón dixo: "As pinturas, como ás
mulleres, hai que velas de día!” A mañá seguinte a obra estaba así:
21:00
horas. A habitación do vello mariñeiro.
Acto poético do
colectivo In nave civitas no bar Borrazás (rúa do Orzán)
Xosé
Iglesias:
TRANSFUSIÓN
OCEÁNICA
Eu,
creo que sou humano reconvertido,
e sinto, que nalgún momento
e sinto, que nalgún momento
sufrín
transfusión oceánica,
porque
esta sangue do meu corpo
non
é sangue, é sangue salgada.
Sinto
tamén que sufrín metamorfose,
non
é nariz a miña senón proa,
non
son brazos os meus senón amuras
e
as miñas costelas cadernas…
Todo
min forma un esqueleto naval.
E esa barriga que se afunde no mar
estabilidade contras as ondas de costado.
Son humano, son barco, son tantas cousas.....
Eu, creo que son árbore, porque sempre me chove,
sempre me venta, sempre me dá o sol.
tamén creo que sou paxaro, porque os peixes
venme voar entre as ondas, e subo, baixo,
fago siluetas acrobáticas ou simplemente voo raso.
E esa barriga que se afunde no mar
estabilidade contras as ondas de costado.
Son humano, son barco, son tantas cousas.....
Eu, creo que son árbore, porque sempre me chove,
sempre me venta, sempre me dá o sol.
tamén creo que sou paxaro, porque os peixes
venme voar entre as ondas, e subo, baixo,
fago siluetas acrobáticas ou simplemente voo raso.
Así
me ven, un paxaro voando no océano…
Miran
cara enriba, e alí estou coa proa,
as
amuras, a popa, a barriga, o eixe…
Eu son mariñeiro, e o mar móllame a alma,
salinízame e golpéame o corazón.
e eu, non podo facer máis nada,
senon ser árbore, ser barco, ser paxaro...
en serio, nada podo facer,
NADA, PORQUE MARIÑEIRO SOU.
Eu son mariñeiro, e o mar móllame a alma,
salinízame e golpéame o corazón.
e eu, non podo facer máis nada,
senon ser árbore, ser barco, ser paxaro...
en serio, nada podo facer,
NADA, PORQUE MARIÑEIRO SOU.
Teresa
Ramiro:
Se
queres escrever este país, aprende primeiro a lé-lo
Mía
Couto
A RABALEIRA
Sobre
a pedra de A Rabaleira
deslizan seus sonhos ,os percebeiros,
sombras dunha esperanza que se quebra
coma a onda na crista dos rochedos.
deslizan seus sonhos ,os percebeiros,
sombras dunha esperanza que se quebra
coma a onda na crista dos rochedos.
Coiteladas de
vida
coiteladas de sal !...
Rabaleira ti es pedra ,eles son carne,
terra e vento ,inmersos no mesmo mar.
Sobre o teu ventre fecundo brincan
enchendo de vida o cesto dos sonhos.
Coiteladas de vida
coiteladas de sal !...
Con sorrisos de escuma mordendo con furia,
sedento de sombras , en doce cantiga,
vestindo de lágrimas un berro amargo,
o mar os arrola ,roubándolles a vida.
Coiteladas de vida
coiteladas de sal!...
NO MAR CRECERÁN SEMPRE ROSAS.
coiteladas de sal !...
Rabaleira ti es pedra ,eles son carne,
terra e vento ,inmersos no mesmo mar.
Sobre o teu ventre fecundo brincan
enchendo de vida o cesto dos sonhos.
Coiteladas de vida
coiteladas de sal !...
Con sorrisos de escuma mordendo con furia,
sedento de sombras , en doce cantiga,
vestindo de lágrimas un berro amargo,
o mar os arrola ,roubándolles a vida.
Coiteladas de vida
coiteladas de sal!...
NO MAR CRECERÁN SEMPRE ROSAS.
Destes
versos tirou unha música Xurxo Souto que interpretou por vez
primeira ese día.
Xurxo Gago recitou O Grelle, un poema que naveraría centos de millas no interior dunha botella para chegar a unha praia de Irlanda, pero iso é outra historia.
Xurxo
Gago:
O
GRELLE
Baixo
o ceo do atlántico
un
pequeno recuncho resgardado
tralos
meixóns do Gancho,
O
Grelle, co seu areal dourado.
Augas
verdes, fitoplacton,
diversidade
de fauna e flora
nun
mundo máxico mergullado
de
centolas e de gorgonias,
de
nudibranquios e de esponxas,
somerxido
lenzo debuxado
pola
natureza benfeitora
nun
atraente lugar enfeitizado.
Teno
escrito na súa historia,
aqueles
tempos de paga e cobra,
do
pagadoiro do fielato,
e
os consumeiros noutrora,
naqueles
tempos do pasado,
mercadorías
e manobras
cobradores
entregaban robras
e
O Grelle teno gravado.
Neste
recuncho resgardado
dos
ventos recollido
vese
un mundo ven pintado
de
fortes cores moi vivos.
É
O Grelle refuxiado,
na
cidade dos sentidos,
na
Coruña, cidade barco
a
dos futuros soños cumpridos.
Logo, Serafin Mourelle,
patron do mar de Irlanda, recitou dos poemas que ainda non se puideron recuperar para incorporar a esta crónica.
MEU AMOR CONTRABANDISTA
Meu
amor anda ás crebas pola beiramar.
Vai
preñada de vento,
vai
preñada de néboa,
do
lóstrego vai,
todo
o apaña
apáñao
todo
coa
luz beatísima do seu vesgo ollar.
O
ben que se leva co temporal,
como
o amansa,
24
fotogramas por minuto,
a
dureza mística,
a
luz facinorosa
do
seu pestanexar.
E
el dálle zapatos sempre do mesmo pé,
o
andar dos deuses coxos do mar.
Meu
amor enche o ventre
de
seixos silábicos,
de
runas, de aghoams,
de
voces baixas,
pictogramas
coprófagos
que
crían nos excrementos da lúa.
Meu
amor anda ás crebas pola beira da esfera,
nas
estradas solitarias,
no
ceo dos manequíns
onde
rompen as nubes,
nos
cemiterios dos pingüíns xigantes
cos
seus portafolios de naturezas mortas.
Vai
preñada por dentro,
cara
dentro,
como
unha guía en tempo de éxodo.
Ese
ollar delincuente,
ese
corpo de contrabandista de seda,
esa
voz rouca.
Durmía
cos ollos abertos meu amor.
Non
sei vivir
sen
o rumor do seu vesgo ollar.
Meu
amor anda ás crebas na noite.
Apaña
os restos aleixados
do
ben e do mal,
un
cargamento ultramarino de esdrúxulas,
un
fardo de cousas septiformes,
o
contedor de frascos de potencias da alma.
Veni
Sancte Spiritus,
meu
amor atopou ao bébedo Xonás.
Meu
amor di que Xonás era el o gran peixe.
Xonás
preñado de seu,
de
abismo.
Meu
amor funde os pés na area,
leva
no ventre un arfar canso de nai virxe,
un
canto de gorxa inuit,
o
nome impronunciábel do mesmo temporal.
Meu
amor vai parindo de pe
o
poema da illa.
Cercada
polas ondas,
o
corpo aberto,
a
ollada fértil,
as
mans vesgas
a
amasar,
a
levedar o tempo petrificado.
Et
tui amoris in eis ignem accende
and
kindle in them the fire of thy love.
Meu
amor enténdese co mar,
ese
fillo de puta,
meu
amor.
Epílogo:
A cea coruñesa. (Cosmoba, rúa do Orzán)
O noso señor Lugrís inventou o que deu en chamar o "menú tradicional coruñés" que de acordo coas testemuñas consistía en:
- Tortilla de longueiróns de Bastiagueiro - Faneca de pilo (de Riazor) - Ternera lardeada con pementos de Betanzos - Sobremesas: canas con limón e canela, papas de arroz á vainilla e queixo de Texeiro. - Viños do Ribeiro, tinto er blanco, e agudelo de Betanzos. - Café e licores. - Farias da fábrica de tabacos da Coruña
Ante as imposibilidades física
(moitos dos produtos xa non existen nin os nosos estómagos serían
quen de soportar a inxente cantidade de comida) de reproducir a
mítica cea coruñesa que argallou Lugrís, Xurxo Souto encargou aos
do Cosmoba unha cea mariñeira digna do noso señor Urbano Lugrís.
Comida, viño, música e
ledicia... Que mellor xeito de celebrar a obra de Urbano Lugrís?
E -como di o noso capitán (Xurxo Souto)- para rematar... Que continúe!
Medre o mar!
Coiteladas de vida! Coiteladas de sal!
Subscribirse a:
Publicacións
(
Atom
)
Lugrís
Acerca de min
Publicacións populares
-
VIII DÍA LUGRÍS EN VILABOA E NA CORUÑA O Colectivo Lugrisián In Nave Civitas e a Asociación Cultural O Mural organizan o 21 e o 23 de...
-
No Museo de Belas Artes da Coruña pódese ver o mural "Vista da Coruña, 1830"; unha obra que Lugrís pintou na parede da casa dun ...
-
antón aviles de taramancos e urbano lugrís: unha amizade marítima ...
-
NOTA DE PRENSA [COLECTIVO LITERARIO IN NAVE CIVITAS] 11/02/1917 - 11/02/2017 CENTENARIO DA VISITA DA IRMANDADE DE AMIGOS DA FALA DA C...
-
Da Galipedia, a Wikipedia en galego. Urbano Lugrís González , nado na Coruña o 28 de xaneiro de 1908 [1] e finado en Vigo o 23...
Categorias
"Visión da Coruña
1830"
A Arribada
A Buserana
A Coruña
A Coruña das Irmandades da Fala
A Marea no Xanrei
A Nosa Terra
A Pedra do Altar
A Penela
A Perdiz
A Rabaleira
A. C. Roxín Roxal
Acceso á Beleza
Actividades
Actos
AELG
Aforcamento
Álvaro Cunqueiro
Antón Aviles de Taramancos
Arteixo
As Pedras da Torre
Asociación O Mural
Balada de Los Mares del Norte
Borrazás
Cartaz
Castelo Santa Cruz
Cea Lugrisiá
Celebracións
Chamamentos
Cidade Barco
Colectivo In Nave Civitas Lugrís
Conmemoración
Cultura
Editora Alvarellos
El Ideal Gallego
Encontro Taramancos - Lugrís
Eventos
Experimento Literario
Feira do Libro
Ferrol
Fundaçom Artabria
Galicia
Galipedia
Grafiti
Historia
Homenaxe
III Día Lugrís
Inauguración Mural Lugrís
IV Día Lugrís
José Biobardi
Libro
Lugrís (Ben de Interese Cultural) BIC
Maca Silva
Mágoa
Malpica
Manifestación Atlántica
Manuel María
Mariscal Juan Díaz Porlier
Message in a bottle
Milucho Mariñas
Moncho do Orzán
Monty ambigú
Mural Lugrís
Museo Belas Artes Coruña
Museo de Belas Artes
Música
Nacho López
Nota de Prensa
Novas Prensa
O Berro Mollado
O Grafitti de Outón
O Grelle
O Vecchio
Obradoiro
Os Contos do Mar de Irlanda
Pilar Pérez
Poesía
Praza Sellier
Programa Especial Urbano Lugrís
Rapsodia ao Pintor do Mar
Recital Poético
Recital Poético Salgado
Réquiem por Urbano Lugrís
Rodrigo Osorio
Roteiro
Sermos Galiza
Surrealismo
Taberna A Checa
Teresa Ramiro
Transfusión Oceánica
Urbano Lugrís González
V Día Lugrís
Vecchio
VI Día Lugrís
Viaxe en tren
Video
Vigo
VII Día Lugrís
VIII Día Lugrís
Xabi Maceiras
Xantar Popular
Xosé Iglesias
Xunta de Galicia
Xurxo Gago
Xurxo Souto