Colectivo Literario In Nave Civitas Lugrís
Amosando publicacións coa etiqueta Transfusión Oceánica. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Transfusión Oceánica. Amosar todas as publicacións
 
 O Burato do Inferno de Urbano Lugrís

Continuando co día da Acción Lugrís no Borrazás temos aquí o fermoso poema A xeito de limiar TRANSFUSIÓN OCEÁNICA poema Escrito o 5 de decembro de 2011 por Xosé Iglesias, natural de Cee. Patrón do Primeiro Villar que amarra no peirao de Oza, na Coruña.
 Xosé Iglesias:
 A xeito de limiar
TRANSFUSIÓN OCEÁNICA

   
Eu, creo que sou humano reconvertido,
e sinto, que nalgún momento
sufrín transfusión oceánica,
porque esta sangue do meu corpo
non é sangue, é sangue salgada.
Sinto tamén que sufrín metamorfose,
non é nariz a miña senón proa,
non son brazos os meus senón amuras
e as miñas costelas cadernas…
Todo min forma un esqueleto naval.  
E  esa   barriga  que  se afunde no mar
estabilidade  contras  as  ondas  de  costado.
Son  humano,  son barco,  son tantas cousas.....
Eu, creo que son árbore, porque sempre  me  chove,
sempre  me venta, sempre  me  dá o sol.
tamén creo que sou paxaro, porque  os  peixes
venme   voar   entre  as  ondas, e subo, baixo,
fago  siluetas acrobáticas ou  simplemente voo raso.
Así me ven, un paxaro voando no océano…
Miran cara enriba, e alí estou coa proa,
as amuras, a popa, a barriga, o eixe…
Eu son mariñeiro,  e  o mar móllame   a  alma,
salinízame e golpéame o corazón.
e eu, non podo  facer máis nada,
senon  ser   árbore,  ser barco,  ser  paxaro...
en serio,  nada podo  facer,
NADA, PORQUE MARIÑEIRO SOU.
 
Escrito o 5 de decembro de 2011 por Xosé Iglesias, natural de Cee. Patrón do Primeiro Villar que amarra no peirao de Oza, na Coruña.

O escultor das Eiras é un poema Xosé Iglesias adicado a unha pedra percebeira das moitas que cubren os perfis da Torre de hercules. O escribiu mentres escoitaba  musica de Yann Tiersen que lle lembraba con ese piano o repicar dun martelo nas rochas. Cando fala dun escultor esta claro que é unha metáfora, xa que é o propio mar o que esculpe esas pedras cada día.




Lugrís

Lugrís